Victoria: “Door een betekenis te geven aan je foto’s, roep je krachtige gevoelens weer op”
Victoria Blanco is 18, afkomstig uit Venezuela en kwam naar België in 2021. Ze studeert humane wetenschappen. Ze nam deel aan Solentra’s actie-onderzoek met jonge vluchtelingen en nieuwkomers over de psychologische impact van Covid. In deze getuigenis deelt ze wat Covid voor haar betekende.
Hoe kwam je in België terecht?
Ik heb drie jaar in Argentinië gewoond. Toen de coronapandemie begon, was ik daar met mijn moeder. Ik kwam naar België omdat mijn zus bijna zes jaar geleden naar hier kwam en mijn vader zes maanden voor de pandemie.
Ik zag mijn zus meer dan vier jaar niet. In die tijd kreeg ze een baby en ik ben verdrietig dat ik dat gemist heb, omdat ik vroeger alles met mijn zus deed. Ik heb mijn vader anderhalf jaar niet kunnen zien. Mijn moeder en ik zouden drie maanden na zijn vertrek ook naar België komen, maar we moesten heel lang wachten door corona.
Mijn zus heeft een jaar gewacht tot we samen waren voordat ze trouwde. Toen we de hoop bijna hadden opgegeven, gebeurde het. Het was een van de mooiste en gelukkigste momenten van ons leven. Misschien was het niet zoals we het wilden, maar het was geweldig omdat we levend, gezond en samen waren.
Hoe heb je corona ervaren toen je in België aankwam?
Ik was echt gelukkig met mijn zus, want zij is als mijn leven en om van haar gescheiden te zijn, is echt moeilijk voor mij. Ik zag eindelijk mijn nichtje en dat was het mooiste moment van mijn leven. Het was goed, want zelfs als we niet naar buiten konden gaan, kon ik bij mijn familie zijn. Ik wou niets liever.
Tijdens corona ging ik naar school om Nederlands te leren en het was, nu ja … Ik had geen vrienden, ik sprak ook geen Engels en ik kon met niemand communiceren. En als je afstand moet houden, is het nog moeilijker om vrienden te maken.
Heeft corona je mentaal welzijn aangetast?
Ja, ik moest veel tijd thuis doorbrengen en kon niets doen. Ik herinner me dat ik de eerste week blij was niet naar school te moeten, maar dan raak je verveeld en ik denk dat er een tijd is dat je geest met je wil spelen. Het was zo moeilijk voor me. Ik werd depressief omdat ik de hele dag over dingen nadacht waar ik anders niet aan dacht.
Mijn mentaal welzijn werd eerst aangetast omdat ik niet bij mijn familie kon zijn en toen ik in België was, kon ik geen Nederlands of Engels en had ik geen vrienden. Dat had een impact, ja, maar ik ben oké nu.
Heb je ervan genoten om deel te nemen aan het Photovoice project?
Ja, ik vond het erg leuk. Twee van mijn foto’s zijn foto’s die ik al genomen had. Voor mij waren het gewoon foto’s, maar als je er een betekenis aan moet geven, is het echt krachtig omdat je je gevoelens weer moet oproepen.
Ik realiseerde me hoeveel ik van mijn familie hou, omdat ik niet anders kon dan bij hen zijn. Natuurlijk wilde ik bij hen zijn, maar bij hen zijn de hele week lang, elke dag, 24 uur, is wow … Ik leerde mijn zus opnieuw kennen, want ze was iemand toen ze Venezuela verliet en nu is ze een ander persoon. Ook zij leerde me opnieuw kennen, want we zijn totaal verschillende personen en het was moeilijk, maar het was leuk. Ik hou van mijn zus.
Een van mijn foto’s is een vliegtuig in de wolken. Dat was toen ik naar België kwam. Het was een vreselijke vlucht van 21 uur: opnieuw opgesloten. Maar ik herinner me dat gevoel zo goed, dat gevoel te weten dat ik mijn zus zou terugzien. De opluchting toen we uitstapten was het beste gevoel ter wereld. Na vier jaar waren we weer allemaal samen. Dat was het moment waar ik het meest naar had uitgekeken.
Waar kijk je het meest naar uit wanneer mensen de tentoonstelling zullen zien? Wat wil je dat ze begrijpen?
Ik wil echt dat ze begrijpen dat iedereen een ander persoon is, iets te vertellen heeft en een ander verhaal heeft. Het is al krachtig om de foto’s te zien, maar als je dan de bijschriften ziet, dat is nog wat anders.
Ik ben blij dat ze het zien, want ik denk dat iedereen de coronatijd anders beleefde en er zijn veel verhalen en veel dingen die gezegd moeten worden.